Το πιο λαμπερό στολίδι

Ήταν, θαρρώ, μια βδομάδα πριν τα Χριστούγεννα, όταν η μικρή Ματίνα με τη μητέρα της έβγαλαν το χριστουγεννιάτικο δέντρο από την αποθήκη και το έβαλαν στο σαλόνι για να το διακοσμήσουν. Η ένταση μέσα στην κούτα των στολιδιών ήταν μεγάλη, καθώς εδώ και ένα χρόνο τα στολίδια περίμεναν τη μεγάλη στιγμή, που θα σκαρφάλωναν ξανά στα κλαδιά του δέντρου. Ήταν στολίδια κάθε λογής. Αγγελάκια, αστεράκια, φωτάκια και πολλές, πολλές μπάλες, όλες στο χρώμα του κόκκινου. Όλες, εκτός από μία. Μια μικρή γαλάζια μπάλα στεκόταν σφηνωμένη στην άκρη της κούτας και σιγοτραγουδούσε.

"Τι δώρο λέτε να πάρει φέτος η μικρή?" αναρωτήθηκε κάποια στιγμή το γαλάζιο στολίδι.

"Α,δεν έχω ιδέα. Κάτι φανταχτερό όμως, ως συνήθως" απάντησε μια από τις κόκκινες μπάλες.

"Ποπο, νιώθω μεγάλη χαρά που θα ξαναβγούμε έξω!" αναφώνησε εκείνο. "Θα δούμε επιτέλους το φως του ήλιου, θα στολίσουμε τα κλαδιά του ψηλού δέντρου, θα ακούσουμε χριστουγεννιάτικες μουσικές, θα...."

"Σώπασε βρε καημένο. Πως κάνεις έτσι? Σιγά!" το αποπήρε μια μεγάλη γέρικη κόκκινη μπάλα.

"Μα γιατί το λες αυτό?" είπε το στολίδι στεναχωρημένο.

"Γιατί έχω βαρεθεί κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια. Πάλι θα στολίσουμε το ίδιο δέντρο, πάλι θα ακούσουμε τα ίδια τραγούδια, πάλι θα δούμε τα ίδια πρόσωπα. Μακάρι να στολίζαμε το κεντρικό δέντρο στην πλατεία! Εκεί να έβλεπες ζωή και μεγαλεία που θα περνούσαμε!"

"Έχεις άδικο. Δε με νοιάζει ποιο δέντρο θα στολίσω ή ποια πρόσωπα θα δω. Η δουλεία μου είναι να λάμψω και να ομορφήνω όσο μπορώ τα Χριστούγεννα και δε θα αφήσω κάποιον σαν εσένα να μου το χαλάσει." Είπε η γαλάζια μπάλα με καμάρι και ξεκίνησε ξανά να σιγοτραγουδάει.

Η κούτα άνοιξε και η μικρή Ματίνα άρχιζε να βγάζει τα στολίδια έξω και να τα παίρνει στη μητέρα της. Βγήκαν τα αγγελάκια,βγήκαν τα αστεράκια,βγήκαν και οι κόκκινες μπάλες, ώσπου ο γαλάζιος γλόμπος έμεινε μόνος μέσα στην κούτα.

"Μαμά, αυτό το μπλε στολίδι να στο φέρω?"φώναξε η μικρή.

"Όχι παιδί μου, από φέτος λέω να μη βάζουμε άλλα χρώματα εκτός από κόκκινο. Πέτα το!" ήρθε η απάντηση. Η μικρή πήρε την κούτα και την πέταξε στα σκουπίδια έξω από το σπίτι.

Η γαλάζια μπάλα έμεινε εκεί, ολομόναχη, να κλαίει και να εύχεται κάποια στιγμή, να έρθει η μικρή, να το ελευθερώσει και να το βάλει στην κορυφή του δέντρου. Η στιγμή αυτή δεν ήρθε ποτέ. Μονάχα κάτι γάτες ταρακούνησαν την κούτα και πέταξαν τη μπάλα στην άκρη του δρόμου με τόση δύναμη, που αυτή έσπασε.

Ήταν Χριστούγεννα όταν το γαλάζιο στολίδι μετρούσε τις τελευταίες ώρες ζωής πάνω στον κόσμο, ελπίζοντας για ένα θαύμα. Και λίγο πριν πει το τελευταίο αντίο, άκουσε ένα μικρό αγόρι που το πλησίαζε, να φωνάζει: " Γιαγιά, κοίτα τι όμορφο και λαμπερό παιχνίδι!Μπορώ να το πάρω μαζί μου??"

Βραδιά Χριστουγέννων. Σε ένα απλό και μικρό σπιτάκι, μια οικογένεια αντάλλασσε αγκαλιές και ευχές για υγεία και ευτυχία. Και εκεί, στην άκρη του δωματίου, πάνω σε ένα δεντράκι, το στολίδι άφησε ευτυχισμένο, την τελευταία και πιο λαμπερή πνοή του...