-Δε θέλω να φύγω.
-Πρέπει.
-Θέλω να μείνω εδώ. Στην αγκαλιά σου. Δίπλα σου. Γιατί να πρέπει να φύγω και να μην πρέπει να μείνω?
-Γιατί έτσι ορίζει το εισιτήριό σου.
-Και γιατί να αφήνουμε τα πρέπει να μας καθορίζουν τη ζωή?
-Δεν ξέρω.Ίσως για να θέτουν όρια στα θέλω μας.
-Ναι, αλλά η ευτυχία μας ορίζεται από τα θέλω μας. Γιατί επιλέγουμε τότε τη δυστυχία?
-Τα θέλω, μικρή μου, δε φέρνουν πάντα την ευτυχία. Ούτε και τα πρέπει αντίστοιχα.....
Μην έχεις αυτό το βλέμμα. Μπορεί το αύριο να σε πάρει μακρυά μου γιατί πρέπει, μα τα θέλω μας, θα μας ξαναφέρουν και πάλι κοντά. Γιατί μέσα μας κρύβουμε θέληση για να αντέχουμε σε αυτό το ατέρμονο κυνήγι της ευτυχίας.
-Φοβάμαι για το αύριο. Για τον ύπνο χωρίς το χάδι σου. Για το ξύπνημα χωρίς το φιλί σου. Για τη βόλτα χωρίς το χέρι σου. Φοβάμαι για το πως θα σου πω το τελευταίο αντίο.
-Κλείσε τα μάτια σου και άκουσέ με. Άγγιξέ με. Νιώσε με. Είμαι δίπλα σου. Είμαι μέσα σου. Στο μυαλό σου. Στην καρδιά σου. Και κάθε βράδυ θα είμαι στα όνειρά σου και θα σε περιμένω.
-Φοβάμαι.
-Άσε το φόβο σου να γίνει ένα κεράκι που σβήνει. Το αύριο είναι σαν ένα ζάρι που δεν ξέρεις τι θα φέρει. Πότε εξάρες, πότε άσσους. Δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να αντιμετωπίσεις την τύχη σου με ένα αίσθημα προσμονής και προσδοκίας. Μόνο τότε θα νιώσεις θραύσματα αληθινής ευτυχίας.
-Αγκάλιασέ με. Σαν να μην υπάρχει αύριο.
Το κεράκι στο κομοδίνο για μια στιγμή τρεμόπαιξε και έσβησε. Η κοπέλα έκλεισε τα μάτια και αφέθηκε στην αγκαλιά του αγοριού. Έμειναν έτσι, μέχρι που ο ήλιος τους άνοιξε τα μάτια με τις φωτεινές ακτίνες του. Η σημερινή μέρα ήταν πιο όμορφη από τη χθεσινή....
