Τρίτη 30 Μαρτίου 2010

Εξωμολογήσεις μιας,όχι και τόσο τρελής


Πολλοί με φωνάζουν τρελή....
Κάποιες φορές γελάω μόνη μου όταν προχωράω στο δρόμο, ενώ άλλες πάλι φωνάζω σε κάποιον περαστικό για να ξεθυμάνω τη στεναχώρια που νιώθω μέσα μου. Και?κακό είναι?
Κακό είναι που έχω έναν φίλο φανταστικό και του μιλάω φωναχτά? Δεν καταλαβαίνω γιατί είναι περίεργο αυτό! Καλύτερα ένας φίλος δημιούργημα παρά κάποιος που δεν ξέρεις ποτέ αν θα σε πληγώσει. Δική μου άποψη.Δική μου άποψη.ΛαΛαλαλαλα!
Δε ζω στη γη. Ζω σε έναν δικό μου κόσμο, με δικούς μου κανόνες και δικά μου δεδομένα! Δεν έχω κάποιον να μου λέει τι πρέπει να κάνω και τι δεν πρέπει. "Πρέπει", άγνωστη λέξη στο λεξιλόγιο μου.
Ωπ... να πάλι κάποιος που με φώναξε τρελή! Ναι,είμαι τρελή, τρελή από χαρά! Χαχαχα!Όλα μου φαίνονται τόσο αστεία! Το ντύσιμό τους, οι ομιλίες τους, οι εκφράσεις τους!! Όλα!!
Απορώ με τους άλλους ανθρώπους που ζουν στον έξω κόσμο, μέσα στη δυστυχία, ενώ εγώ μπορώ και έχω τόση ευτυχία όλη για τον εαυτό μου. Στον κόσμο μου αυτοί είναι οι περίεργοι και εγώ η κανονική. Χαχαχαχα, διακρίσεις και αυτές....
Το θεωρώ χαζό που εκείνοι έχουν αμάξια με ρόδες ενώ εγώ έχω φτερά. Το θεωρώ αισχρό που εγω μιλώ με τα ζώα και τα δέντρα ενώ αυτοί όχι. Το θεωρώ γελοίο να ζουν απλώς σε έναν κόσμο φτιαχτό και ψεύτικο και να προσποιούνται οτι χαίρονται. Το θεωρώ...
Τι θες?οκ, έρχομαι, μισό λεπτό να τελειώσω.
Με φωνάζουν! Θέλω να φύγω, να πάω μια βόλτα να θαυμάσω τη φύση με το φίλο μου.
Τα λέμε πάλι κάποια άλλη φορά που θα κατέβω στον κόσμο σας! Αντίο. Αντίο από μια τρελή που ταξιδεύει σε έναν άλλο κόσμο, έναν κόσμο τρελό και χαρούμενο....

Παρασκευή 26 Μαρτίου 2010

Φοβισμένα όνειρα


Νύχτα πρώτη, ώρα 03:45

Ξυπνάω ιδρωμένη στο κρεβάτι. "Κακό ονειρο" λέω από μέσα μου και ησυχάζω που επιτέλους ξέφυγα. Η ανάμνηση του ονείρου είναι θολή, μα ο πόνος και ο τρόμος που ένιωσα είναι στιβαγμένα μέσα μου. Φοβάμαι, δεν θέλω να κλείσω τα μάτια μου ξανά! Ξαπλώνω ανάσκελα, προσπαθώ να χαλαρώσω και να διώξω κάθε σκέψη. Ο Μορφέας ήρθε να με πάρει ξανά....


Νύχτα δεύτερη, ώρα 04:30


Τι δάσος είναι αυτό? Τα δέντρα είναι από χρυσάφι φτιαγμένα και έχουν καρπούς από ασήμι. Όλα είναι μια οφθαλμαπάτη... φοβάμαι να προχωρήσω, φοβάμαι να μιλήσω. Νομίζω πως ο θάνατος με περιμένει στη γωνία. Όχι δε θέλω να ονειρευτώ άλλο.... σταμάτα.... ΣΤΑΜΑΤΑ!!


Νύχτα τρίτη, ώρα 3:30


Νιώθω ένα χάδι στο μάγουλο μου. Προσπαθώ να βρω την πηγή που το προκάλεσαι. Δεν θέλω να με αγγίζουν, όχι! Φοβαμαι. Ίσως είναι το χέρι ενός εχθρού,ίσως όμως. Νιώθω τον εαυτό μου να τρέμει σε αυτόν τον κόσμο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας...


Νύχτα τρίτη, ώρα 02:59


Πέφτω. Κανείς δεν με κρατάει. Ουρλιάζω όσο πιο δυνατά μπορώ μα καμιά απαντηση. Χάνομαι, γίνομαι μηδενικό, όπου να'ναι θα πιάσω πάτο. Και μέτα,τι?? Το χάος. Όχι,δε θέλω....Βοήθειαααααααααα!!


Εκείνο το πρωί ο ήλιος με βρήκε αγκαλιά με το μουσκεμένο από τα δάκρυα μαξιλάρι μου και με παρηγόρησε με τις μεγάλες χρυσαφένιες ακτίνες του. Τι ωραίο που είναι το φως! Ζεστό,γαλήνιο,φιλικό, δεν είναι ξένο και φοβερό σαν το σκοτάδι...

Τι συμβαίνει όμως? Φοβάμαι να ονειρευτώ? Σκιάζομαι και αγχώνομαι που δεν μπορώ πια να απολαύσω τα όνειρα μου. Αισθάνομαι αδύναμη, φοβάμαι να κοιμηθώ!
Το φως με οδηγεί σε μικρά σκαλιστά στενά, σε μαγαζάκια ξεχασμένα και ξεχαρβαλωμένα. Και να, εκεί καθόταν και με περίμενε χρόνια, πάνω στον ξύλινο πάγκο ενός εγκαταλελλημένου μαγαζιού.
Και τότε ήταν που άκουσα μέσα μου μια φωνή που μου έλεγε: "μη φοβάσαι να ταξιδέψεις,μην φοβάσαι να ζήσεις....τα όνειρα είναι ζωή....Ονειρέψου...Θα είμαι εγώ μαζί σου να σε προστατεύω"


Νύχτα τέταρτη ώρα 5:30

Κοιμάμαι γλυκά. Στο όνειρο πετάω για κόσμους μακρυνούς, μαγικούς, ακίνδυνους! Χαμογελώ, δεν έχω λόγο άλλωστε να μην το κάνω!
Ξέρω οτι πλέον έχω τον ίδιο μου τον εαυτό και δύναμη συντροφιά. Σε ευχαριστώ που με έκανες να το καταλάβω..... Σε ευχαριστώ...

Από εκείνη την ημέρα μια μικρή ονειροπαγίδα κρέμμεται πάνω από το κρεβάτι μου, προστάτης και καθοδηγητής των ονείρων μου...