Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

Ο πόνος μέσα μου


-Γιατί κλαίς μικρό κορίτσι? Μήπως έτσι δεν είναι η ζωή? Μήπως νόμιζες οτι όλα είναι ρόδινα?
Πονάς και το ξέρω. Πονάς τόσο που τα δάκρυα δεν τολμούν να στάξουν για να μην κάψουν το δέρμα των ματιών σου.
Άσε τη θλίψη, διώξε την. Πέτα την εκεί που της αξίζει,στα σκουπίδια....


-Μα πώς? Όλα είναι εύκολα να τα λες, αλλά σάμπως εσυ δεν πονάς? Σάμπως εσύ δεν χτυπάς δυνατά? Εσύ φταίς..εσύ. Αν δεν υπήρχες δε θα έκανα όνειρα, δε θα ερωτευόμουν,δε θα πονούσα. Όλα είναι μάταια. Σταμάτα...σταμάτα για να μην έρθει κάποια στιγμή που θα πονέσεις τόσο και θα είναι αργά.....


-Ποτέ δεν είναι αργά για αισθήματα. Ποτέ δεν είναι αργά για να ζήσεις.... Γιατί όσες φορές και αν πέσεις,άλλες τόσες φορές θα σηκωθείς. Και αν καμιά φορά κουραστείς να πέφτεις, τότε σίγουρα ένα χέρι θα εμφανιστεί απ' το σκοτάδι για να σου δώσει ώθηση για τρέξιμο..ώθηση για ζωή....
Τρέχα, λοιπόν, μικρό κορίτσι,τρέχα. Και πρόσεξε,μην κοιτάς πίσω,απόλαυσε την καινούρια διαδρομή που απλώνεται μπροστά σου....
Με αγάπη, η πληγωμένη σου καρδιά.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου