Φοβισμένα όνειρα

Νύχτα πρώτη, ώρα 03:45

Ξυπνάω ιδρωμένη στο κρεβάτι. "Κακό ονειρο" λέω από μέσα μου και ησυχάζω που επιτέλους ξέφυγα. Η ανάμνηση του ονείρου είναι θολή, μα ο πόνος και ο τρόμος που ένιωσα είναι στιβαγμένα μέσα μου. Φοβάμαι, δεν θέλω να κλείσω τα μάτια μου ξανά! Ξαπλώνω ανάσκελα, προσπαθώ να χαλαρώσω και να διώξω κάθε σκέψη. Ο Μορφέας ήρθε να με πάρει ξανά....

Νύχτα δεύτερη, ώρα 04:30

Τι δάσος είναι αυτό? Τα δέντρα είναι από χρυσάφι φτιαγμένα και έχουν καρπούς από ασήμι. Όλα είναι μια οφθαλμαπάτη... φοβάμαι να προχωρήσω, φοβάμαι να μιλήσω. Νομίζω πως ο θάνατος με περιμένει στη γωνία. Όχι δε θέλω να ονειρευτώ άλλο.... σταμάτα.... ΣΤΑΜΑΤΑ!!

Νύχτα τρίτη, ώρα 3:30

Νιώθω ένα χάδι στο μάγουλο μου. Προσπαθώ να βρω την πηγή που το προκάλεσαι. Δεν θέλω να με αγγίζουν, όχι! Φοβαμαι. Ίσως είναι το χέρι ενός εχθρού,ίσως όμως. Νιώθω τον εαυτό μου να τρέμει σε αυτόν τον κόσμο μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας...

Νύχτα τρίτη, ώρα 02:59

Πέφτω. Κανείς δεν με κρατάει. Ουρλιάζω όσο πιο δυνατά μπορώ μα καμιά απαντηση. Χάνομαι, γίνομαι μηδενικό, όπου να'ναι θα πιάσω πάτο. Και μέτα,τι?? Το χάος. Όχι,δε θέλω....Βοήθειαααααααααα!!

Εκείνο το πρωί ο ήλιος με βρήκε αγκαλιά με το μουσκεμένο από τα δάκρυα μαξιλάρι μου και με παρηγόρησε με τις μεγάλες χρυσαφένιες ακτίνες του. Τι ωραίο που είναι το φως! Ζεστό,γαλήνιο,φιλικό, δεν είναι ξένο και φοβερό σαν το σκοτάδι...
Τι συμβαίνει όμως? Φοβάμαι να ονειρευτώ? Σκιάζομαι και αγχώνομαι που δεν μπορώ πια να απολαύσω τα όνειρα μου. Αισθάνομαι αδύναμη, φοβάμαι να κοιμηθώ!
Το φως με οδηγεί σε μικρά σκαλιστά στενά, σε μαγαζάκια ξεχασμένα και ξεχαρβαλωμένα. Και να, εκεί καθόταν και με περίμενε χρόνια, πάνω στον ξύλινο πάγκο ενός εγκαταλελλημένου μαγαζιού.
Και τότε ήταν που άκουσα μέσα μου μια φωνή που μου έλεγε: "μη φοβάσαι να ταξιδέψεις,μην φοβάσαι να ζήσεις....τα όνειρα είναι ζωή....Ονειρέψου...Θα είμαι εγώ μαζί σου να σε προστατεύω"


Νύχτα τέταρτη ώρα 5:30

Κοιμάμαι γλυκά. Στο όνειρο πετάω για κόσμους μακρυνούς, μαγικούς, ακίνδυνους! Χαμογελώ, δεν έχω λόγο άλλωστε να μην το κάνω!
Ξέρω οτι πλέον έχω τον ίδιο μου τον εαυτό και δύναμη συντροφιά. Σε ευχαριστώ που με έκανες να το καταλάβω..... Σε ευχαριστώ...

Από εκείνη την ημέρα μια μικρή ονειροπαγίδα κρέμμεται πάνω από το κρεβάτι μου, προστάτης και καθοδηγητής των ονείρων μου...